Parafia p.w. Zmartwychwstania Pańskiego

Sakrament chorych

 „Kapłan winien być zawsze gotów odpowiedzieć potrzebom dusz”

Św. Jan Maria Vianney, Proboszcz z Ars

Sakrament chorych udzielany jest na prośbę w każdy pierwszy piątek miesiąca podczas odwiedzin u chorych i osób starszych od godz. 9⁰⁰ - 13 ⁰⁰    oraz na wezwanie chorego lub jego rodziny.

Sakrament namaszczenia chorych jest przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych poważną chorobą oraz dla tych, którzy zbliżają się do kresu życia.

Chrystus przyszedł, by uleczyć całego człowieka, jego duszę i ciało. On jest lekarzem, którego potrzebują chorzy. Jego współczucie dla wszystkich cierpiących posuwa się tak daleko, że Jezus utożsamił się z nimi: „Byłem chory, a odwiedziliście Mnie”. Chrystus wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby, a przez swoją mękę i śmierć na krzyżu nadał cierpieniu nowe znaczenie. Teraz może ono upodabniać nas do Niego i jednoczyć z Jego zbawczą męką.

Chrystus wezwał swoich uczniów do uczestnictwa w Jego posłudze współczucia i uzdrawiania. Już w czasach apostolskich kapłani Kościoła modlili się nad chorym i namaszczali go olejem w imię Pana.

Szczególną łaską tego sakramentu jest dar Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią. Wsparcie Pana przez moc Jego Ducha ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli to służy dobru duchowemu. Namaszczenie chorych przynosi również odpuszczenie grzechów.

„Sferę ludzkiego cierpienia znamionuje intymność i samotność… Nasza otwartość, wrażliwość, pokora, słuchanie, gdy się na chwilę przyjdzie do chorego i pomilczy, więcej mogą znaczyć niż rozmowa. To są sekundy, ale jest to czas duchowego przesłania. To duchowe przesłanie jest czytelne na naszym obliczu i w naszych słowach” (Ks. Eugeniusz Dutkiewicz).

Sakrament namaszczenia chorych udzielany jest również, raz w roku, w czasie Mszy św. w dniu wspomnienia Matki Bożej z Lourdes – 11 lutego.

W sytuacji nagłej choroby czy zbliżającej się operacji, można zawsze przyjść do kościoła i w zakrystii poprosić księdza o udzielenie sakramentu lub zaprosić kapłana do domu osoby, która nie jest w stanie dotrzeć do kościoła.

Przygotowanie chorego i jego pokoju:

• - chorego należy ubrać czysto (z wyjątkiem nagłych wypadków),
• - pokój powinien być wysprzątany,
• - stół nakryty białym obrusem,
• - na stole powinien być: krzyż, świece (przynajmniej jedna), tamponiki z waty, woda święcona na talerzu i kropidło, czysta woda w szklance i łyżeczka (do ewentualnego popicia przez chorego),
• - radio i telewizor wyłączone.

 Zasady zachowania się rodziny w czasie odwiedzin chorego:

 ktoś powinien czuwać przy drzwiach wejściowych,

• - gdy kapłan wchodzi z Panem Jezusem rodzina powinna klęczeć w milczeniu (nie przed kapłanem, ale przed Jezusem Eucharystycznym),
• - w momencie wejścia kapłana powinno się poinformować jakie sakramenty życzy sobie chory i jaka jest jego świadomość,
• - w czasie spowiedzi rodzina czeka na zewnątrz pokoju chorego,
• - po spowiedzi rodzina wchodzi do pokoju i modli się na klęcząco wraz z chorym,
• - rodzina wstaje dopiero po wyjściu kapłana z Panem Jezusem (chyba, że kapłan zakończył udzielanie Komunii i już nie ma Eucharystii, wówczas wszyscy wstają).

SAKRAMENT CHORYCH MOŻNA PRZYJMOWAĆ WIĘCEJ RAZY W CIĄGU ŻYCIA!

Śmierć i pogrzeb

Grzebanie ciała i kremacja

Prawo kanoniczne (KPK kan. 1176 § 3) poucza, ze chrześcijańska praktyka grzebania ciał ludzi zmarłych opiera się na prawdzie o integralnym odkupieniu nas przez Chrystusa Pana, który kiedyś wskrzesi ciała zmarłych i obdarzy je chwałą zmartwychwstania.

Kongregacja Świętego Oficjum pozwoliła 8 V 1963 r. na chrześcijański pogrzeb tym, którzy wybrali spalenie swoich zwłok, jeśli wiadomo, że nie podjęli tej decyzji z motywów przeciwnych wierze. Obrzędy pogrzebowe odprawia się wówczas według zwyczaju danego kraju. Należy jednak podkreślić, że w Kościele wyżej ceni się grzebanie zwłok, "ponieważ sam Chrystus chciał być pogrzebany". Liturgia pogrzebowa może się odbyć przed lub po spopieleniu zwłok, nawet w budynku krematorium. Należy jednak w takim przypadku (kremacji) unikać niebezpieczeństwa indyferentyzmu, zgorszenia lub zdziwienia ze strony wiernych. Gdy z zagranicy przesyła się urnę z prochami zmarłego, wolno przy tej urnie odprawić liturgie pogrzebową w kościele lub w kaplicy (KPK kan. 1176 § 3; OPs. 15).

Czas pochowania 

Ciało zmarłego wolno pochować po upływie odpowiedniego czasu, podczas którego wystarczająco można będzie wykluczyć wszelkie wątpliwości co do zgonu, szczególnie zaś, gdy śmierć nastąpiła nagle. Posługujemy się tu ustaleniami prawa świeckiego, które nas obowiązują. Nie wolno więc grzebać ciała przed upływem 24 godzin od śmierci, a najpóźniej po upływie 72 godzin od zgonu zwłoki należy zabrać z mieszkania, aby je pochować. W przypadku słusznego odłożenia pogrzebu, należy zwłoki przechować w odpowiednim pomieszczeniu.

Ekshumacja

Prawo kanoniczne nakazuje postarać się o zezwolenie ordynariusza miejsca (u nas Arcybiskupa Metropolity) na ekshumację, chociaż nie w każdym wypadku. Takie zezwolenie potrzebne jest wówczas, gdy ciało pochowano na stałe. W wypadku pochowania czasowego (np. do czasu wykonania murowanego grobowca) nie jest ono wymagane.

Kościół pogrzebu

Liturgia pogrzebowa za każdego zmarłego powinna być z reguły odprawiona w jego własnym kościele parafialnym (KPK kan. 1177 § 1). Podstawą uzyskania prawa do własnej parafii jest stałe lub tymczasowe zamieszkanie na jej terenie. Dla tych osób, które nie mają nigdzie takiego zamieszkania, jak wyżej, własną parafią jest parafia aktualnego przebywania, w danym wypadku parafia zgonu.
Kodeks poucza, ze każdy wierny lub ci, którzy zajmują się pogrzebem zmarłego (rodzina, w jej braku, np. przyjaciele, znajomi) mogą wybrać inny kościół na pogrzeb za zgodą jednak tego, kto nim zarządza i po powiadomieniu własnego proboszcza (KPK kan. 1177 § 2). Jeżeli śmierć nastąpiła poza własną parafią i nie przyniesiono do niej zwłok ani nie został wybrany, zgodnie z prawem, inny kościół pogrzebu, liturgie pogrzebowa należy odprawić w kościele tej parafii, gdzie nastąpiła śmierć, chyba że na mocy miejscowego prawa naznaczono, by inny kościół (KPK kan. 1177 § 3). Prawodawca ma tu często na myśli zmarłych w szpitalu położonym w znacznej odległości od kościoła parafialnego, co utrudniłoby przewiezienie zwłok do tej świątyni.